Crystal Thomas (US) Blues Banana Peel Ruiselede (08-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artist: Crystal Thomas © Rootsville 2024

Na 1 maandag pauze te hebben gehad, waren we alweer paraat om richting West-Vlaanderen te Later dan normaal trok ik richting Banana Peel, echte Vlaamse juke joint in de “Westvloanders”. Eerder was het optreden van Joe Louis Walker afgelast, jammer maar helaas. Deze blueslegendes worden er ook niet jonger op. Gelukkig vinden ze ook nog jonge toppers die het meer dan waard zijn om de affiche te staan. Bij deze hadden ze dus het lumineus idee gehad om Crystal Thomas te boeken. Ik had deze dame voor het eerst aan het werk gezien op het Bay-Car Blues Festival zo’n 3 jaar geleden en ze had mij gewoon van de sokken geblazen.

Rechtstreeks afkomstig uit het diepe Louisiana (Shreveport), en grootgebracht op de klanken van Muddy Waters en Jimmy Reed, begint Crystal in kerken te zingen om uiteindelijk naast Johnnie Taylor te belanden, eerst als tromboniste, dan als zangeres wanneer hij haar uitzonderlijke stem ontdekt. Toen Johnnie stierf, trad ze toe tot de band van Floyd Grisby en bleef daar 15 jaar. Ze bracht haar eerste eigen album uit in 2016, daarna nog een in 2018 en tekende bij Dialtone Records, wat de deuren opende naar de internationale markt. Haar vurigheid en rauwe emotie raken iedereen die naar haar komt luisteren. Haar laatste album "Now Dig This", is een echte killer. Bij deze wordt ze bijgestaan door topmuzikanten als Lucas Giordano op gitaar, Victor Puertas aan de keys, Antoine Escalier aan de bas en mijn goede vriend Pascal Delmas op drums.

Na de aankondiging van de MC van dienst wordt de bluesdiva onder het spelen van een stevig instrumentaal funky deuntje, naar het podium begeleid, waarna ze direct haar trombone ter hand neemt en de aanwezigen trakteert op ‘I Don’t Worry Myself’ en het stevige ‘One Good Man’. Al van bij het begin wordt de muzikale lat al heel hoog gelegd, met de sound van een funky “bone”, stevig drumwerk, een magistrale gitaar en een uitmuntende Puertas aan de keys.

In samenzang met Antoine en Lucas wordt dan ‘Don’t Move Me No More’ ingezet waarna ‘Women Don’t Lie’ op het publiek wordt afgevuurd. Alles in een bijna hels tempo. Elke muzikant krijgt van Crystal telkenmale de kans om zijn ding te doen, wat resulteert in schitterende muzikale momenten en waaruit de grote klasse van haar begeleidingsband spreekt. Zijzelf weet het publiek wonderwel te bespelen en heeft ze op heel korte tijd iedereen op haar hand. Na ‘The Way You Treated Me’ laat Crystal het tempo zakken zodat we even op adem kunnen komen en dat doet ze met ‘The Blues Ain’t Nothing But Some Pain’ van Shirley Scott en in haar manier van zingen kan je duidelijk de pijn voelen, want Crystal weet zich als geen ander in haar songs in te leven. Met alweer een fenomenale prestatie van de band en de participatie van het publiek, werd met ‘Party’ de eerste set in schoonheid afgesloten.

Tijd voor iedereen om zich richting bar te begeven en dan even naar buiten om af te koelen want het was alweer pokkenwarm in de kleine joint. Ondertussen maakten Crystal en haar muzikanten toch wat tijd vrij voor de fans die stonden aan te schuiven aan de merchstand.

De pauze was van korte duur en met ‘Blues As I Can Be’ trok de bluestrain van Crystal Thomas zich weer op gang. Mooi nummer, maar wat te zeggen van het soulvolle ‘Ghost Of Myself’? Wat een knaller van een song. Met ‘Can’t You See What You’re Doing To Me’, belanden wij bij Albert King en met ‘Let’s Go Get Stoned’ bij Joe Cocker. Hierbij een mooi vocaal duet met Victor Puertas, die bewees niet enkel een excellente muzikant te zijn, maar ook te beschikken over een heel mooie stem.

Toen kregen we een speciaal moment te verwerken. Om toch wat Frans te leren en met de hulp van Pascal Delmas had Crystal een nummer in het Frans ingestudeerd. Bleek het ‘Ne Me Quitte Pas’ te zijn van onze eigenste Jacques Brel. Ze bracht deze song vol overgave en met veel emotie, in zoverre dat ze op het eind wat traantje diende we te pinken. Bij deze was haar ook de mindere uitspraak vergeten en vergeven.

Tijd om de snelheid wat op te drijven dachten ze daar vooraan op het podium en dat ging probleemloos met ‘Baby Don’t Leave Me’, waarbij we nog een ongelooflijke bassolo tussen de kiezen kregen, met dank aan Antoine Escalier. Stilaan denderde de trein richting eind- station met ‘I’m A Fool For You Baby’ om iets later op high speed af te sluiten.

Gelukkig voor ons was het nog geen 23 uur en “rules are rules” dus moest onze bluesdiva er nog een aantal bijdoen en dat deed ze onder andere met een prachtige trage versie van ‘Mojo Working’ enkel bijgestaan door Lucas op gitaar en alweer een uitzonderlijke Victor Puertas die voor even de harmonica bovenhaalde en iedereen van zijn stoel wist te blazen. Dit was schitterend werk.

De avond werd op gepaste wijze afgesloten met een stevige sing along bij ‘Let the Good Times Roll’, iedereen recht, klappen met die handen, stampen met die voeten…dit was het perfecte einde van een geweldige avond. Een concert met een gouden rand en daar hebben ze in de Banana Peel blijkbaar een patent op !!

Marcel